Połonina Wetlińska

Widok z Szarego Berda na Roha, Osadzki Wierch i Hnatowe Berdo

Połonina Wetlińska to masyw o kilku wierzchołkach, a jego kontynuacją jest góra Smerek oddzielona przełęczą M. Orłowicza. Południowo-zachodnie stoki masywu są krótkie i stromo opadają w dolinę Wetlinki, zachodnie natomiast do doliny Prowczy i Nasiczniańskiego Potoku. Północno-wschodnie przechodzą w długie grzbiety, które łagodnie opadają ku bardziej odległej dolinie Sanu. Poprzez Przełęcz Wyżną masyw Połoniny Wetlińskiej łączy się z Działem.Kulminacje Połoniny Wetlińskiej to: Roh 1255 m; Osadzki Wierch 1253 m; Hasiakowa Skała 1228 m;  Hnatowe Berdo 1187 m; Szare Berdo 1108 m.

Hnatowe Berdo 1187 m.n.p.m.

Najwyższe partie masywu pokrywają typowe bieszczadzkie połoniny, poniżej znajdują się lasy bukowe, które najlepiej zachowały się w dolinie Tworylczyka. Z połonin roztaczają się rozległe widoki i znajduje się tu najwyżej położone bieszczadzkie schronisko, usytuowane tuż pod Hasiakową Skałą.

Połonina Wetlińska i sąsiedni Smerek nazwy swe wzięły od leżących u ich stóp wsi. Jednak szczytowe połoniny należały także do wsi Jaworzec, Zatwarnica, Berehy Górne i jeszcze w okresie międzywojennym masowo wypasano tu woły i jałówki. Nocą trzymano je na polanie Katyczowa powyżej źródlisk Hylatego, w południe przepędzano na odpoczynek na polanę Jahrowyszcze.

W czasie I wojny światowej Połonina Wetlińska była miejscem ciężkich walk pozycyjnych pomiędzy wojskami rosyjskimi i austriackimi. Latem 1944 w lasach Stołów obozował oddział partyzantki radzieckiej M. Kunickiego „Muchy”. W Suchych Rzekach, na północnych stokach Szarego Berda, działała ukraińska szkoła podoficerska batalionu „Rena” UPA.

Hasiakowa Skała, w tle Połonina Caryńska i Tarnica

Źródło: Wikipedia