Polany Surowiczne

Nie istniejąca wieś Polany Surowiczne powstały poprzez rozszerzanie się terenów sąsiedniej wsi Surowicy, której gospodarze  w lecie na obszarach tych prowadzili wypasy. Wieś otrzymała przywilej lokacyjny wołoski 22 czerwca 1549 roku i początkowo nazwana została Potok Surowiczny. W 1551 roku dokonany został rozdział ziem Surowicy i Polan. Wieś należała wówczas do kasztelana sanockiego, Zbigniewa Siemieńskiego.

Jasiel

Nieistniejąca wieś Jasiel położona jest u zbiegu źródłowych potoków rzeki Jasiołki, pod granicznym grzbietem Beskidu Niskiego, powstała w 1559 r. W okresie I Rzeczypospolitej Jasiel należała do dóbr koronnych, a po 1772 r. stanowił dobra kameralne rządu austriackiego. W 1779 r. rząd austriacki sprzedał wieś w ręce osób prywatnych. W okresie zaborów wieś Jasiel leżała na granicy Węgier i Galicji, pod Beskidem, po obu stronach potoku Jasiel. Graniczyła z wsią Rudawka Jaśliska i Wisłokiem Wielkim na szczycie góry Kanasiówka. Pod koniec XIX w. Jasiel należała do księcia Władysława Czartoryskiego. W 1898 r. wieś liczyła 347 osób oraz 58 domów. Zamieszkana była głównie przez społeczność łemkowską.

Jaśliska

Widok na Jaśliska ... w tle Kamień

Jaśliska to dawne obronne miasteczko przygraniczne, które strzegło drogi na trasie z południa Europy (szczególnie z Węgier oraz do Dukli i Krosna) o czym świadczą pozostałości murów obronnych. Miasto lokowane zostało 28 stycznia 1366 przez Kazimierza Wielkiego na trakcie handlowym prowadzącym na Węgry, pierwotnie pod nazwą Hohenstath (Wysokie Miasto). Dzierżawił je Jan Hanzelino, który dzięki przywilejowi królewskiemu w 1367 ponownie lokował miasto. W 1386 cały tzw. klucz jaśliski stały się własnością Zyndrama z Maszkowic w wyniku darowizny królewskiej Władysława Jagiełły. W 1419 podróżował tędy król Władysław Jagiełło z Węgier do Sanoka. W 1434 Jaśliska zostały przydzielone przez Władysława Jagiełłę biskupstwu przemyskiemu. Od tej pory stanowiły one stolicę klucza dóbr biskupstwa przemyskiego, zwanego Państwem Biskupim.